Nίκος Mάργαρης
OIKO - ΛΟΓΙΚΑ«...Συγχωρείστε μου ακόμη μια απρέπεια, αλλά είμαι και υπέρ των
παραθαλάσσιων ξενοδοχείων... Τα προτιμώ από τους θάμνους που στις ρίζες
τους υπάρχουν ακαθαρσίες και στα κλαδιά τους ανεμίζουν λερωμένα χαρτιά
καθαριότητας, σερβιέτες και πάνες!...»
Πεζοδιαδρομές
O ΠΕΖΟΣ στην Ελλάδα είναι ο μόνος από τον υπόλοιπο πολιτισμένο κόσμο που
δεν προηγείται εκεί όπου υπάρχουν διαβάσεις χωρίς σηματοδότηση. Βλέπεις τις
λευκές γραμμές και, φυσικά, ουδέποτε θεωρείς ότι θα προσέξει ο οδηγός.
Ακόμη κι αν μία μητέρα έχει καροτσάκι με μωρό ο εποχούμενος μάγκας -το 90%
των οδηγών μας- ουδέποτε θα σταματήσει.
Ανέβαινα πριν από καιρό τη Βουλγαροκτόνου στην Αθήνα με δυνατή βροχή
έχοντας στο χέρι ένα τεράστιο βαρύ χαρτοκιβώτιο. Ήταν, φυσικά, αδύνατο να
χρησιμοποιήσω πεζοδρόμιο επειδή με τ? αυτοκίνητα πάνω σ? αυτό δεν χωρούσα.
Από πίσω ανέβαινε νεαρός με αυτοκίνητο ο οποίος κορνάρησε: «στην μπάντα».
Αυτός μέσα και στεγνός, εγώ έξω και βρεγμένος να πάω δίπλα!
Δείτε και στις φωτεινές διαβάσεις το πως έρχονται όλοι και καταλαμβάνουν
από αυτές πάνω από το... μισό! Εκεί που περιμένεις ν? ανάψει το πράσινο το
βλέπεις ν? ανάβει και βρίσκεσαι στα κόντρα μ? ένα ταξί που κόβει τη διάβαση
στο κάθετο.
Από την άλλη δεν έχω καταλάβει τι συμβαίνει μια και μου φαίνεται τελείως
παρανοϊκό να κάνει Αθηναίος οδηγός σφήνα σε... ασθενοφόρο μπροστά στο KAT
της Κηφισιάς. Ακούς σειρήνα ασθενοφόρου που έρχεται από πίσω και κανένας
δεν κάνει στο πλάι! Οφείλεται άραγε, όπως έχω γράψει και παλαιότερα, αυτό
το φαινόμενο σε βλακεία ή σε κακία;
Πώς, όμως, να καταλήξω στο τι από τα δύο συμβαίνει όταν είμαι σταθμευμένος
μπροστά σε διάβαση με κόκκινο και ο από πίσω κορνάρει; Ούτε λίγο ούτε πολύ
έχει την απαίτηση να προχωρήσω επειδή δεν περνάει άλλος πεζός! Υποθέτω ότι
οι περισσότεροι των αναγνωστών έχουν διαπιστώσει τον τελευταίο καιρό ότι
όλο και περισσότεροι περνάνε με κόκκινο «στο έτσι».
Αλλά, ας μην περιορίσουμε τις διαμαρτυρίες μας μόνο στον εποχούμενο
νεοέλληνα μια και η έννοια της κυκλοφοριακής αγωγής ισχύει παντού και
πάντοτε. Προσέξτε, σας παρακαλώ, τον κ. Γιάννη με την κα Μπούλα που πάνε να
ψωνίσουν στο σούπερ-μάρκετ με το καροτσάκι. H κα Μπούλα δεν καταλαβαίνει (ή
κάνει ότι δεν καταλαβαίνει) ότι, το καροτσάκι που παράτησε, κλείνει το
δρόμο ενός σταθμευμένου αυτοκινήτου. H κα Μπούλα θεωρεί δεδομένο ότι,
κάποιος άλλος θα μετακινήσει το καρότσι της. Γενικεύοντας κάπως από τη
συμπεριφορά των νεολλήνων με το καροτσάκι στα ψώνια καταλήγουμε στο γεγονός
ότι πρόκειται σίγουρα για βλακεία και πιθανότατα όχι για κακία.
Οδηγείς στον περιφερειακό του Υμηττού που, ευτυχώς, έγινε νωρίς και απορείς
για το πως καταφέρνουν και τον γεμίζουν με τόσο σκουπιδαριό οι «οικολόγοι»
μας. Γιατί μη μου πείτε ότι βρήκατε άτομο που να μη δηλώνει οικολόγος, αλλά
να είναι υπέρ της ρύπανσης.
Τι να πεις και για τα στρώματα με τα οποία γεμίσαμε τα πάντα; Όπου και να
στρίψεις θα τα δεις πεταμένα. Εκτός από την παγκόσμια πρωτιά στ? ατυχήματα
και στο ουϊσκι είμαστε άφθαστοι και στον αριθμό των στρωμάτων που χαλάμε.
Πού να οφείλεται άραγε αυτή η τάση; Σίγουρα δεν έχει σχέση με γενετήσιες
λειτουργίες γιατί αλλοιώς δεν θα είχαμε δημογραφικό πρόβλημα. Επομένως
μάλλον οφείλεται στον πολύ και άσχημο ύπνο καθώς και στο βάρος μας μια και
είμαστε στις πρώτες θέσεις και στην παχυσαρκία. Από την άλλη ομολογώ ότι
αυτή η ερμηνεία ίσως να μην είναι η πρέπουσα μια και δεν βλέπω πεταμένα και
σπασμένα κρεβάτια.
Αύγουστος και μοσχοβολάει η φύση. Τόσο από τα ίδια τα φυτά όσο και κάτω από
αυτά με τα προϊόντα του παχέος εντέρου του νεοέλληνα που ανακάλυψε το
camping. Σε απόσταση βολής από τις παραλίες η λίπανση επεκτείνεται με
γρήγορους ρυθμούς από όλους εκείνους που είναι υπέρ της «φυσικής ζωής»
μακριά από την «αλλοτρίωση».
Συγχωρείστε μου ακόμη μια απρέπεια, αλλά είμαι και υπέρ των παραθαλάσσιων
ξενοδοχείων. Όταν ακούω από τους «οικολόγους» να μας λένε ότι η ακτή θα
καταστραφεί από τη λειτουργία ενός ξενοδοχείου (με βιολογικό καθαρισμό!)
καυχάζω. Τα προτιμώ από τους θάμνους που στις ρίζες τους υπάρχουν
ακαθαρσίες και στα κλαδιά τους ανεμίζουν λερωμένα χαρτιά καθαριότητας,
σερβιέτες και πάνες!
Φίλος που παρακολούθησε τις δραστηριότητές μου στο παρελθόν απορούσε: «Μωρέ
τι τα θέλεις τα προγράμματα της ξεχασμένης Ελλάδας». H απάντησή μου για την
ανάπτυξη της περιφέρειας και τ? άλλα παρόμοια ουδέποτε τον έπεισε για τη
σοβαρότητα της προσπάθειας: «Αντί για την ξεχασμένη Ελλάδα κάνε κάτι για
την... ξεχεσμένη»!_Ν.Μ.